پروازی دیگر...

نیمه شعبانی که من بیدار شدم و تو به خواب رفتی...

ذره ذره جلو چشمام آب شدی و من فقط نگات کردم...

رفتی و خونه ی بچگیام به یکباره خاموش شد...

در و دیواره یه خونه ی سرد با دوتا عکس تو  طاقچه ی قدیمی،باغچه بزرگ با درخت انار و گل رز مامان جون...خاطره هایی که هر لحظه تو ذهنم چرخ میخورن منو فراری میده از خونه ایه که یه روزی همه ی امیدم اونجا بود...

بهت،بغض،اشک،آیه هایی که نصفه و نیمه رها میکنم جایی بین مزار تو مامان جون...

تو دنیایه دیگه کناره هم و اینجا رو زمین در آغوش هم و نوه هایی که یه روزی جاشون تو بغلتون بود...الان فقط یه وجب بینتون فاصله ست و ما اینقد بزرگ شدیم که تو این تنگنا دیگه جامون نمیشه...

کاش میشد بازم تو بغلت بچگی کنم زمین بخورم گریه کنم دور تا دوره خونه بچرخم،دوره خودم بچرخم اینقد تاب بخورم تا بیفتم تو بغلت...

نمیدونم چرا طعم همه ی شکلاتای دنیا با آبنباتایی که تو جیبت بود فرق داره...

کاش سکه هایه بچگی رو خرج نکرده بودم 5ریالی، 2ریالی 5،تومنی 10 تومنی کاش قلکه بچگیام نشکن بود...

ماتم،گیجم،گمم،باورم نمیشه رفتین...اما تو وجودم هنوزم فرشته ی مهربونی و قهرمان بچگیام رنگ نباختن...هنوزم برام همون مادر مهربون و پدر زحمتکشن...

هنوزم برام آتشنشان شرکت نفتی همون که با افتخار ازش حرف میزدم همون که طعم پفک های خارجیش منو جدا میکرد از پفک نمکی به دستایه مدرسه...