خالی از آدما...

بی حوصلگی گاهی تا سر حد جنون به جون آدمیزاد میفته، اونوقته که من میفتم به جون چاله چوله های مغزمو دمبال یه چیزایی میگردم،شاید دمبال یه حادثه-اتفاق یا حتی یه صورت-چهره یا ی خاطره، اما نمیدونم من چرا وقتی به این قسمت میرسم سرگردونتر از قبل میشم..

نمیدونم چرا هیچ کدوم از آدمای حافظه ی من هیچوقت صورت ندارن؟؟!!

من خیلی زود چهره ها رو فراموش میکنم خیلی زود آدما و صورتشون از ذهنم پاک میشن خوب و بدش رو نمیدونم اما هیچ آدمی تو ذهن من صورت نداره....

وقتی به خاطره هام برمیگردم یه مشت اسم دارم که هیچکدومشون عکس ندارن اینجوریه که خیلی زود هر آدمی رو فراموش میکنم...
تو ذهنم آدمایی هستن که خاطرم نیس کی هستن ،تو فونبوکم شماره هایی سیو کردم که حتی یادم نمیاد چه شکلین....

ذهنم کور شده...بخش تصویری مغزم خالی شده...تو بدترین حالت هم به عکسایی میرسم که هیچ اسمی ازشون بخاطر ندارم!!!
عکسهای دوره دانشجوییمو چیدم رو تختم دارم پشت هر عکس اسم آدمایی رو که هنوز یادم مونده رو مینویسم برا روزی که یادم بمونه اینا کی بودن کجای زندگی بودن نمیخام بیشتر از این از آدما خالی بشم...میترسم از روزی که حتی خودمم تو آینه نشناسم!

+پ.نوشت1:نمیدونم این پست غم داشت یا نه اما فکر میکنم ما آدما داریم از هم تهی میشیم حالا هرکسی به ی شکل متفاوت،دلم اینو نمیخاد.

++پ.نوشت2:قرار شد اینجا یه بازی بذارم تو فکرش هستم مقدماتشم آماده کردم اما درست همون روزی که خبرش رو دادم پارس برام میل زده 82% از ترافیکمو مصرف کردم چون بازی عکسبازی هست فکرکنم برا آپلود کم بیارم،پس تو اولین فرصت خبر میدم،خودم که خیلی ذوقشو دارم.

+++پ.نوشت3: یه حرفایی" خیلی گوشش میدم از دیشب.