هندونه،شانس،بخت،اقبال...

هنوزم وقتی بابا هندونه میخره عادت داره که بذارتش تو یه سینی بزرگ درست وسطه هال و چاقو رو بگیره دستش اونوخ بگه شانس کی؟

اونروزا چهارتایمون زل میزدیم به هندونه و هنوز جمله ی بابا تموم نشده هرکسی داد میزد من...و چه افتخاری نصیب اونی میشد که شانسش قرمزتر و شیرین تر بود...اما امروز که بابا هندونه خرید و گذاشت وسط هرچی نیگام کرد،نتونستم حرفی بزنم...یا شایدم ترسیدم...ترس از بخت و شانس خودم...راستش اینروزا زیاد به شانس خودم اعتماد ندارم...انگار گمش کردم...شاید همون10ساله پیش!!!بابا خودش پیش دستی کرد و گفت: شانس تو..چاقو رو که تو شیکمش فرو کرد، دلم یهو ریخت...ترس برم داشت، اگه شانسم...باز که شد...قرمزه قرمز بود...بابا اون تیکه ی وسطشو کند و گفت بیا اینم گلش...گفتم خودت بخور...مثه بچه ها انگار دنیا رو بهش دادن...یوهو گذاشت دهنش...زل زدم تو چشماش...دلم میخواست ببینم شانسم چه طعمی داره...بابا گفت:عسل...عسل...عسل عجب شانسی داری.....

عصر که رفتیم بیرون، چشمم افتاد به هندونه ی کنار جوب خیابون قرمزه قرمز بود...با خودم گفتم عجب شانسی داشتی...نمیدونم چه مدت بالا سره هندونه وایساده بودم و نیگاش میکردم...که مامان شاکی شده بود و داد زد داری به چی نیگا میکنی؟ بیا دیگه...گفتم: دارم نیگا میکنم به شانس..بخت...اقبال...و شروع کردم به حرف زدن...مامان,دیدی بنده خدا عجب شانسی داشته...قرمزه قرمز...ولی حیف که از دستش افتاده و شکسته...ترکیده...حیف...مامان پرید وسطه حرفم، چی داری میبافی بهم، یه ریز داری حرف میزنی از کی میگی؟مگه شانسم میشکنه؟میترکه...نفهمید من چی میگم...گوش نداد...فقط راه رفتیم...و من همش به شانسم و شانسش فکر کردم...

وانیانوشت:بعضی آدما حق دارن حرفه آدمو نفهمن شاید تو اون لحظه  تو یه فکر دیگه باشن، خیلی وقتا حرفت فقط برا خودت معنی میده و خودت میفهمی چی میگی.

پی خاطره نوشت:هیچ وقت هندونه ایی رو که ساله آخر دانشجویی موقعه آخرین امتحان با بی پولیه شدید خریدیم و گذاشتیم یخ بشه تا آخر شب بعده خستگیه درس چاقو بزنیم وسطش رو یادم نمیره...هرچی خونده بودیم پرید...به شانسه همه بازش کردیم...اما سفید بود و بدطعم...حاله هممون گرفته شد...