برای فردای حافظه ام.

نمیدونم امروز بود یا دیروز که حافظه ام یکساله شد، اصلا چه اهمیتی داره که یکساله یا دو،سه و...ساله بشه؟!چند ساله پیش حامد عزیز منو با فضای بلاگستان آشنا کرد و من از اونجا شروع کردم،با وبلاگه سپنتامینو...اما به هر دلیلی نشد که ادامه ش بدم و همین یکساله پیشبا خوندن، وبلاگ آن خطاط حمیدخان بود که بازم دلم خواست بنویسم هرچند اون وبلاگ بعد از یه مدتی دزدیده شد و...الان که دارم اینو مینویسم تمام دلخوشیم به دوستایی هست که تو این مدت تو فضایه مجازی پیدا کردم،همونایی که اون گوشه سمت راست لینک شدن و دارن نیگام میکنن، لینکدونیه طویلی ندارم، نظرم اینه که کسایی رو لینک کنم که حتما برم بخونمشون نه بذارم اون گوشه تا خاک بخورن... کم نیستن دوستای که از فضایه مجازی وارده فضایه واقعیه زندگیم شدن... و البته دوستایه خوبی که نمی نویسن اما بازم میان منو میخونن و برام یه دنیا ارزش دارن(میلاد،دلارام،تامارا،jash،...) مثلا همین میلاد عزیز که دیشب ازم خواست تا این متن رو بنویسم،وقتی گفت منتظره تا متن یکسالگی حافظه م رو بخونه اینقد مصمم بود که امروز اولین کاری که کردم اومدم و نشستم و فقط کلمه به کلمه تایپ کردم...متن زیاد جالبی نشد میدونم...

پی تشکرنوشت:از محمد عزیز بخاطر اینکه کمکم کرد تا بالاخره تونستم لینکدونی رو درستش کنم.

پی توضیح نوشت پست قبل:عذر تخصیر برا اینکه فکر میکردم که همه میدونن این دوتا وروجک کی هستن درکل!هرچند پست کم ننوشتم در موردشون اما حافظه است دیگه یادش میره،امیرمحمد و زهرا خواهرزاده هام هستن و با هم دختر خاله پسرخاله هستن.