فرفره های رنگی...

اینقدر تند تند راه رفتم که نفسم به شماره افتاد رسیدم سر خیابون و منتظر تاکسی شدم یه نسیمی آروم میخورد به صورتم.... یهو چشمم افتاد بهشون....دیدنشون اینقد حسه خوبی بهم داد که دلم خواست دوباره بچچه بشم و برم به همون روزها.....پدری با دوچرخه ی زهوار در رفته ای دختر کوچولوشو نشونده بود جلوی دوچرخه و پسر کوچولوشم روی ترک بندش نشونده بود...هر کدومشون یه فرفره آبی دستشون بود که تو باد تند تند میچرخیدن... اونا هم از ته دلشون بلند بلند میخندیدن....و منم خندیدم...بیاد اون فرفره درست کردنا و تو کوچه پس کوچه ها دویدنا و فرفره های رنگی رنگی که تند تند میچرخیدن و صدای خنده ی بچچه ها...چقدر دلم تنگ شده برا روزایی که کوچیک بودم و بابا منو میذاشت جلوی دوچرخه اش و تند تند رکاب میزد،ته تغاریشم هی زنگ دوچرخه رو میزد و بلنبلند میخندیدیم...الان اون دوچرخه افتاده کناره حیاط و من هر روز از کنارش رد میشم و خاطره هامو فراموش کردم ...تا امروز...کاش دوباره بچگی میکردیم...حیف که بیش از اندازه بزرگ شدم و قد کشیدم...دیگه اون دوچرخه تحمله وزنه منو نداره...اما میخام پاشم برا خودم فرفره درست کنم بیاد بچگی ها و برا دلی که امروز پر کشید سمت اونروزا....

پ.تولد نوشت:فردا تولد حنانه ی عزیزم هست بهش تبریک میگم و بهترین ها رو براش آرزو دارم اون فرفره های بالا هم تقدیم به حنانه کاشکی خوشش بیاد.